Chapter 5

Het is nu eigenlijk vrijwel niet meer te doen met Tim thuis. Gisteren is er weer een dokter langsgeweest. Deze heeft geregeld dat we binnenkort een kijkje kunnen nemen bij 'Selepoort', een laatste rusthuis, om te kijken of dit misschien iets is voor Tim. Mijn vader moet hem nu eigenlijk al bijna de trap op dragen, dus dat werkt gewoon niet. Verder is de wijkverpleging ingeschakeld zodat we daar met al onze vragen terechtkunnen en ze misschien nog een helpende hand kunnen bieden. We krijgen ook het idee dat de huisartsen niet inzien hoe slecht het er écht voor staat. Maargoed, Tim doet ook altijd extra zijn best om goed over te komen als er iemand voor hem is, wat hem achteraf al zijn energie kost.

Eigenlijk hebben we geen idee hoe Tim zoch nu voelt, hij kan het namelijk niet meer verwoorden, of als het hem wel lukt, weet je nooit zeker dat hij het juiste bedoeld. We hebben geen idee van de mate waarin in hij hoofdpijn heeft, hoeveel honger hij heeft, wanneer hij naar de wc moet e.d. Het is in elk geval wel duidelijk dat zijn vermoeidheid hem sloopt.

Ook hebben we gisteren mijn moeder alvast haar verjaardagskado gegeven, omdat we eigenlijk niet verwachten dat hij dat zal halen (26 november) en dat hopen we ook niet voor Tim, want we merken aan hem dat hij er genoeg van heeft, hij heeft genoeg van het vechten. We hebben haar een gouden ketting gegeven met een hanger eraan waar Tim zijn foto op gegraveerd staat. Het is echt heel mooi geworden, knap gedaan.

Het wordt gewoon met de dag zwaarder en zwaarder..

Liefs Vera